Lisanne Rodenburg

Daar gaan we weer.
Ik type het met een diepe zucht. Het was dus toch een gevoel van nut dat miste. Waarom moet ik me toch altijd zo verdomd nuttig voelen? Ik deed een studie uit het missende gevoel van nut. Tuurlijk, de studie was ook leuk en interessant en het werkveld ook. Maar dat is nooit het probleem bij mij. Mijn probleem is dat ik een vlinder ben. Ik fladder rond en land af en toe ergens op een bloem die er lekker uit ziet. Dan beslis ik door te vliegen. Zo ben ik nou eenmaal. Maar ik vind het altijd helemaal kut als ik ergens mee stop, want dat geeft me het gevoel dat ik heb gefaald. Ik ging dit toch doen? Nu moet ik weer iedereen vertellen dat ik er mee kap.

Waar geef je je energie aan uit?

Na een aantal mega drukke weken moet ik de conclusie trekken dat een studie er nu gewoon niet in zit. En dat ik ook eigenlijk helemaal niet meer de energie op kan brengen om weer al die prestaties te leveren die er bij komen kijken. De stof is leuk, dat is het probleem niet. Maar ik wil niet weer al die toetsen maken, niet weer een scriptie moeten maken, niet weer een stage moeten doen. Ik heb het al zo vaak gedaan. Al zo vaak geprobeerd. Ik ben daar zo ongelooflijk klaar mee. En ik weet het nog goed. Na mijn laatste poging een master studie af te ronden riep ik: nooit meer, ik stop! Ik stop met voldoen aan die klote eisen vanuit de universiteit, stelletje fantasieloze regelmutsen.
Ik. Wil. Niet. Meer.

Maar het lijkt wel alsof ik gewoon niet kan accepteren dat ik ook nuttig ben zonder al die prestaties. Dat zit zo diep in mij geworteld, dat is zo moeilijk van af te breken. En dat ik al deze gedachten ook nooit zou vinden van een ander. Alleen ik krijg die harde maatstaven om aan te voldoen. Eigenlijk heel onaardig van mezelf.

Ik ben een kluizenaar

En daarnaast zijn de kosten van die studie veel hoger dan de baten. De fiscale kosten maar ook de energieke kosten. Want wat ik er uiteindelijk misschien mee wil doen (een hekserig yoga-achtig cursuscentrum waar ik ook les geef aan kinderen ofzo?), daar heb je echt geen hbo pedagogiek voor nodig. Daarbij werk ik gewoon hè. Ik geef les, ben momenteel invallend manager voor de yogastudio, zorg voor mijn kind en voor het huis. Dat is echt niet niks. Maar ik wil ook gewoon rust hebben in mijn leven. Ik hou van rust. Geef mij maar stilte.

En toch ben ik er weer in getrapt. Ik ben veel thuis met mijn zoontje en ik geniet er zo van. Ik hou heel erg van thuis zijn. Ik heb nooit de behoefte gevoeld om op een kantoor te gaan werken, of om op wereldreis te gaan. Te gaan clubben of de nacht door te halen. Naar het buitenland te gaan voor een stage. Een tussenjaar te nemen in Australië. Nee. Je vindt mij op de bank, met een kop thee en een boek. Op mijn atelier tussen de verf. Misschien in het bos of in mijn eigen tuin. Bij de lokale yogaschool. Maar waarom voelt dat verkeerd? Waarom voel ik me nutteloos als ik veel thuis ben? Omdat we worden verteld dat we ons eigen geld moeten verdienen, niet afhankelijk mogen zijn (hot take: Iedereen is afhankelijk van iemand anders, dat heet een samenleving), een carrière moeten nastreven en dat alles tegelijk moeten doen naast kinderen en een huishouden. Omdat het goed met ons gaat als we de vraag hoe gaat het? kunnen beantwoorden met druk en dan een waslijst aan activiteiten kunnen opnoemen. Maar als je me als kind vroeg wat ik wilde worden was mijn antwoord: een kluizenaar, in een hutje op de hei naast een groot bos met een atelier waar ik mijn kunst maak. Ver weg van de mensen. En eerlijk gezegd is dat tot op zekere hoogte nog steeds zo. En nee, daarvoor hoef je niet naar Zweden (al zou ik wel willen dat Nederland iets meer als Zweden was), maar daarvoor moet je vooral je mindset veranderen. Door te beantwoorden: goed, het is lekker rustig en kalm. Ik ben tevreden met waar ik nu ben. En ik fladder hier en daar wat rond, ik zie wel of ik er iets mee doe.

Ik fladder verder

Dus ja. Daar gaan we weer.
Ik fladder weer verder. Ik fladder nu even als manager. Daarna fladder ik weer door naar een volgende cursus die op mijn lijstje staat (want ja, cursussen en workshops vind ik echt super leuk om te doen, ik hou wel heel erg van leren), of ik fladder bij een uitzendbureau of bij een yoga docenten opleiding of wat er dan ook op mijn pad komt. Ik fladder als moeder en als kunstenaar. Als schrijver. Als partner. Als yogadocent. Ik hou van fladderen.
Ik hou niet van scripties schrijven met honderd bronnen die allemaal opgemaakt moeten worden in APA en waar je niet mag afwijken van de regels want dat gaan er punten af en o wee als je je eigen mening geeft in het onderzoek want het moet vooral zo geschreven worden dat iedereen die het leest omvalt van de slaap.
Ik hou niet van regels.
Dat zie ik trouwens ook terug in mijn zoontje.

Goed zo, denk ik dan. En ik hoor mijn eigen moeder.
Laat je niet gek maken hè.

Liefs,
Lisanne